Ria Bosgraaf werkte met veel plezier als triageverpleegkundige bij Veldspaat en ’t Blauwbörgje.
‘Ik ben van de psychogeriatrie gaan houden’
door Siets Nobel
Ria Bosgraaf werkte als triageverpleegkundige bij Veldspaat en ’t Blauwbörgje. Siets Nobel sprak met haar vlak voordat ze met pensioen ging. Ria werkte 46 jaar in de ouderenzorg. ‘Het is een prachtig vak. Jammer dat veel net afgestudeerden liever kiezen voor het ziekenhuis. Ik ben echt van de psychogeriatrie gaan houden.’
Portret
Als bewoners ziek zijn beoordeelt Ria de ernst van de klachten en bekijkt of er een arts moet worden ingeschakeld. ‘Ik luister daarbij altijd goed naar de verzorgende. Zij kennen de bewoner het best en weten heel goed of iets afwijkend is of niet. Die samenwerking is heel belangrijk om mijn werk goed te kunnen doen.’ Kennis overdragen ‘Ik vond het altijd leuk om verschillende taken te hebben, ik werkte bijvoorbeeld ook als praktijkbegeleider. Helaas werd mijn functie de laatste jaren steeds beperkter. Taken werden overgedragen zonder dat ik daarin werd gekend. Als het de zorg ten goede komt vind ik het prima, maar als we een transparante organisatie willen zijn, moeten medewerkers dat ook zo beleven op de werkvloer. Ik hoop dat we die omslag kunnen maken. Luister naar medewerkers en bewoners. Ook bij oudere collega’s zit veel kennis, daar moet je gebruik van maken!’ Zelfverzekerd ‘Je moet in dit werk altijd maar zelfverzekerd zijn, maar soms is dat best lastig. Je hoeft niet alles zelf te weten. Vraag hulp als het moet. Zoals nu, als bij een coronaverdenking bewoners op de afdeling gehouden moeten worden. Dat kun je soms niet alleen af.’ ‘Ik kom eraan’ Ook bij overlijden van bewoners merkt Ria dat collega’s haar steun kunnen gebruiken. ‘Het komt weleens voor dat familie net even weg is op het moment van overlijden. Dat kan voor collega’s moeilijk zijn. Het is goed om dan nog eens te benadrukken dat het de keuze van de familie was om te blijven of niet. Op dat soort momenten heb je je collega’s nodig. ‘Ik kom eraan’ is vaak al genoeg.’
Bitterballen Ria werkte al met belevingsgerichte zorg voor de term bestond. ‘Ik vind het normaal dat je aan de wensen van bewoners probeert te voldoen. In de jaren ’80 zorgden we al dat er bitterballen bij de broodmaaltijd kwamen. Of dat iemand graag laat naar bed gaat en wil uitslapen. ‘Wie zijn wij om iemand er uit te sjorren’ zegt Ria in nuchter Gronings. De zorg voor met mensen met dementie vindt ze mooi werk. ‘Ik wil blijven kijken waar de behoeften liggen. Mensen met dementie kunnen erg veranderen door hun ziekte. Lusten ze vroeger geen patat en zijn ze er ineens gek op. Het is een rotziekte maar Ik blijf wel vrolijk mijn werk doen. Dat doe je ook voor de bewoners.‘ Pensioen Op 1 november is Ria na 46 jaar werkzame jaren met pensioen gegaan. Collega Els steekt haar neus om de hoek: ‘Wij werken al 35 jaar samen. We hebben ontzettend veel gelachen samen en probeerden het altijd gezellig te maken. Soms werd het een dolle boel. We stonden ooit eens met pannendeksels op tafel te swingen.’ Ria wil gaan reizen als dat weer kan. ‘Ik ga eerst mijn Engels opfrissen met een taalcursus. Dan ga ik straks goed voorbereid op stap’ Collega Els: ‘Ria heeft zich al die jaren met hart en ziel ingezet. Ik gun haar echt haar pensioen. Weet je hoe we elkaar 35 jaar geleden leerden kennen? Ik stond met autopech op de ringweg en Ria kwam me helpen! Dat tekent haar, die behulpzaamheid. Een half jaar later werkten we samen op de afdeling en heb ik van haar het vak geleerd.’