Door Anne Helmus
Helmus (be)zoekt een Corona party
Misschien is het helemaal geen troost of gedeelde smart, maar veel klachten en symptomen waar mensen met psychiatrische problemen mee kampen zijn gemeengoed geworden. Uit angst voor het virus en de ziekte, het vele dwangmatige handen wassen, bestaat er een grote kans op een smetvrees epidemie. Mensen vermijden elkaar en raken bijna geen medemensen meer aan met als gevolg eenzaamheid en contactarmoede. Men is bang voor de toekomst en de somberheid neemt toe. Natuurlijk is er niet alleen veel kommer en kwel, maar zijn er ook mooie dingen zoals een minister van Volksgezondheid die pleit voor het terugdringen van marktwerking in de zorg. Verder zie ik om me heen veel vindingrijkheid en optimisme om ondanks de beperkingen iets van het leven te maken en het als het even kan te vieren.
Wakker van de jeuk Midden in de intelligente lock down werd mijn vrouw zeventig. Voor sommigen een mijlpaal. Normaal zouden we thuis een feest organiseren en familie en vrienden uitnodigen. Dit keer hebben we het beperkt tot ons eigen gezin: kinderen en schoonkinderen en kleinkinderen. De woonplek van mijn oudste dochter en haar gezin bleek zich uitstekend te lenen voor een feestelijk weekend. Aan het einde van hun oprit bij de oude schuur is een soort pleintje. Daar parkeerden we ons kampeerbusje en betrok het gezin van mijn andere dochter een oude caravan. Normaal zouden we gezellig aan een lange tafel zitten. Dit keer zaten we de eerste ochtend van het weekend met drie groepjes aan tafeltjes ieder apart te ontbijten. Lekker rustig, dat wel. De vorige avond hadden we gebarbecued en een groot vuur gemaakt tegen de muggen en corona. De twee kleinste kleinkinderen in de caravan gierden lange tijd van de pret, het gordijn moest er aan geloven en algauw keken de olijke kopjes onbelemmerd naar buiten. ’s Nachts werd ik wakker met vreselijke jeuk rond mijn enkels en voeten. Door het licht van de zaklamp zag ik allemaal muggenbulten in het probleem gebied. Verkoelende aftershave crème bracht verlichting. Ze twijfelde aan mijn stuurmanskunst We hadden drie boten besproken bij de verhuur aan het nabijgelegen meer: voor elk gezin een bootje. Een sloep met een huif voor het gezin met de kleintjes en twee motorbootjes. We voeren al snel de haven uit. Op de wind hadden we ons verkeken. Er was een behoorlijk golfslag die veel deining veroorzaakte. Mijn vrouw die veiligheidshalve niet meer op het bankje maar op de bodem van het bootje was gaan zitten, keek me vragend aan: is dit leuk? Toen ze ook nog een plens water over zich heen kreeg liet ze merken te twijfelen aan mijn stuurmanskunst. Ik had het ook niet gemakkelijk en probeerde het bootje met de kop in de golven te sturen om het schommelen te verminderen. Niet lang daarna kwamen we in rustige wateren en genoten van de tocht langs schilderachtige huisje en schattige binnenmeertjes. Koffie en appeltaart op een eilandje maakte het vaartochtje compleet. De kleinzoon van vijftien voer ons veilig terug naar de haven. In de middag stond er een zevenkamp op het programma met o.a. koekhappen en touwtrekken. Net een ouderwetse sportdag in de psychiatrie. Mijn vrouw kreeg als verjaardagscadeau twee buitenmaat kussenslopen met daarop de afbeeldingen van de vier kleinkinderen. Twee knuffelkussens ter compensatie van het gemis aan het lijfelijk contact met de kleinkinderen. Het weekend werd de volgende dag afgesloten met zwemmen en bootje varen bij het strandje even verderop. Een groot feest geven is leuk maar als gastheer/vrouw ben je toch meer met jan en alleman bezig dan met je naasten. Nu hadden we alle ruimte en tijd voor elkaar: ondanks afstand veel nabijheid!