De armoedzaaier
Door Hilbrand Harms
De aanloop Toen ik ermee begon, de dokter stelde het voor, zei hij dat ik dan minder andere medicijnen hoefde slikken. Ik dacht even na en zei ja, ik doe het. Het kostte me niets, en dat bleef een hele poos zo. Lithium. Dat is nu dertig jaar geleden. Mijn lichaam is eraan gewend denk ik. En geestelijk, ik heb het nodig, kan niet zonder. Het werd vergoed door het ziekenfonds. Maar die opzet werd in de loop van de tijd nogal veranderd. De kosten voor medicijnen zijn nu in eerste instantie voor eigen rekening, bij het eigen risico, tot zekere hoogte. Daarboven worden ze vergoed door de zorgverzekeringen. Maar ook dan is er voor bepaalde medicijnen nog een eigen bijdrage verschuldigd. Dit is wettelijk geregeld. Voor lithium gold er geen eigen bijdrage. De ontwikkelingskosten waren allang terugverdiend, het was een redelijk goedkoop medicijn. Ik ruik geld Nu was er een Engelse farmaceutische fabrikant, die hier financiële winstmogelijkheden zag. Hij kocht stuk voor stuk de patenten op van alle merken lithium als medicijn, zodat hij een monopolypositie kreeg. Toen verhoogde hij de prijs, net als een drugsdealer doet bij zijn gebruikers, die niet zonder kunnen. Het werd wel drie vier keer zo duur. Deze verhoging was wettelijk toegestaan, maar zodanig dat boven de vergoeding door zorgverzekeringen toch een extra eigen bedrage van de patiënt vereist werd. Het argument van de fabrikant was: Het kan, het mag, dus ik doe het! Een extra winst, die nergens op gestoeld is.
De ziektekostenverzekeringen zijn vergeten voor wie ze eigenlijk werken
Probleem? Maar ach, wat stelt het voor, ongeveer 15 cent per tablet. En de patiënten moeten het wel slikken. Ze hebben het immers nodig. Van al die lithiumgebruikers zo’n 30 cent per dag. Toch iets van 9 euro per patiënt per maand. Met 34.000 lithiumgebruikers in Nederland, elk 2 tabletten per dag van 15 cent per stuk, is dat ruim €3,5 miljoen per jaar. Tel uit je winst, en je hoeft er niets extra’s voor doen. Net als een drugsdealer kon deze fabrikant de verleiding van het snelle geld niet weerstaan. Handlangers De ziektekostenverzekeringen, die elke maand door de verzekerden betaald worden door middel van hun premies, zijn vergeten voor wie ze eigenlijk werken, innen de gelden voor de fabrikant en maken zich zo medeplichtig aan deze dealerpraktijk. Nog niet genoeg Maar de fabrikant wil meer! In deze tijd van geen rente, stijgende kosten en amper stijgende inkomens lijkt het hem gepast om de prijs nog eens met tien procent te verhogen. Dit wordt een dezer dagen doorgevoerd, en belooft dus niet veel goeds voor de eigen bijdragebetalers. Want hoe zullen de ziektekostenverzekeringen hierop reageren, en de overheid met haar wetgeving hieromtrent. Alleen al in Nederland verdwijnt er dus nu al ruim € 3,5 miljoen per jaar in de zakken van deze farmafabrikant, die niet in helen maar in ponden denkt. Engelse ponden. En die daarmee de twijfelachtige eer verdient van armoedzaaier te zijn. Want, om met de cabaretier Fons Jansen te spreken, de armoedzaaier is dus ook niet de arme, maar de rijke!