Gedichten in schriftjes

Margje van den Berg is een van de leden van de Proza- en Poëzie­groep die elke maandagochtend bij elkaar komt, al twintig jaar lang. Deze groep is voor haar van groot belang. Ze ziet het als een stuk cultuur dat echt behouden moet blijven. Je hoort de mooiste gedichten. Margje bewaart al haar gedichten, aantekeningen en gedichten in schriftjes. Het zijn een soort dag­boekjes waarin te lezen valt welke gedichten ze maakte en wat haar bezighield in een bepaalde periode. De gedichten van Margje rijmen, zijn compact en hebben vaak een bood­schap die met humor en relativerings­­vermogen wordt gebracht. Na het beluisteren van haar gedichten blijf je even mijmeren met een glimlach op je gezicht. De leden van de groep komt ze ook wel op andere plekken tegen. Soms ook in de privésfeer. De gedichten en tekeningen waren ook lange tijd te zien in FoolColor.

Binnenkort viert de Proza- en Poëziegroep weer het jaarlijkse Sinterklaas feest. ’We trekken lootjes en kopen cadeautjes voor maximaal vijf euro. Natuurlijk hoort er een gedicht bij. Omdat je iedereen goed kent is het niet zo moeilijk om iets te bedenken.’

Ik ben een echte straatjutter!

Ik heb met Margje afgesproken op de Kringloopwinkel aan de Diamant­laan in Groningen. Een superleuke zaak waar ze als vrijwilliger werkt. Ze maakt er voor­namelijk schoon. Ze houdt de winkel stofvrij en reinigt de vloeren. Ook houdt ze de parkeer­plaats van de kringloop netjes en vrij van zwerf­vuil. Ze zegt: ‘Ook bij in mij in de buurt waar ik woon maak ik de om­geving schoon. Dat schoonmaken en opruimen doe ik bijna auto­matisch. Niemand hoeft me aan te sporen. Soms levert het wel eens wat op. Ik heb al twee keer een i-pad gevonden. Een mooie doos met twee flessen wijn. Die heb ik maar cadeau gedaan aan een liefhebber. Verder vond ik geld, sieraden en goede schoenen. Ook nog een hele mooie tas en kleding. Die stop ik natuurlijk eerst in wasmachine voor ik ze her­gebruik. Ja. Ik ben een echte straat­jutter.’

De dingen die ik doe gaan vanzelf

Margje krijgt een WAO-uitkering. Op mijn vraag wat ze vindt van het voor­stel om mensen met een uitkering om een tegenprestatie te vragen, aarzelt Margje wat en zegt: ‘Als mensen er mentaal aan toe zijn om iets te mogen doen wat bij hun past lijkt me dat prima. Mensen met een klein bedrag belonen voor hun werk of tegenprestatie lijkt me ook een goed idee. De dingen die ik zelf doe gaan vanzelf daar heb ik geen dwang bij nodig. Ik heb er ook plezier in. Als ze me er toe zouden verplichten zou ik zeker de kont tegen de krip gooien.’

Tot besluit maak ik nog een paar foto’s van Margje op de kerst­afdeling van de Kring­loop­winkel. Wat een mooie spullen. Ik ga niet met lege handen naar huis en koop een prachtige standaard voor de kerst­boom thuis. Het is een soort sculptuur. Het beeldt cadeautjes uit onder de kerstboom, een speel­goed treintje, een beertje, een bal en een trommel. Heel kleurig. Made in China, maar heel Amerikaans. Bij thuiskomst schrok mijn vrouw zich een hoedje. Maar dit jaar mag hij de kerst­boom dragen. Dus bij het op­tuigen van de kerst­boom zal ik zeker even aan Margje denken.