Zeven jaar was ik toen hij geboren werd: Julian. En 14 jaar was ik toen hij, na een jarenlang traject van zoeken, de diagnose PDD-NOS kreeg. Ik heb als oudste zus vaak verantwoordelijkheid voor hem gedragen, voor hem gezorgd en op hem gepast als onze ouders niet thuis waren. Dit heeft ook zijn impact op mij gehad.

O, wat vond ik Julian lief. En o, wat was zijn gedrag soms lastig. Wanneer ik een vriendinnetje te spelen had, verstoorde hij telkens mijn spel. Dit maakte dat ik, tot verdriet van mijn moeder, op den duur liever ‘uit’ speelde dan thuis. Gingen we naar opa en oma (overgangsmoment), pakte Julian zijn fiets en ging hij er vandoor. Mijn moeder, andere broertjes en ik wachtten eindeloos, totdat mijn vader hem weer gevonden had en hem enigszins hardhandig dwong om in de auto te gaan zitten. Wanneer we eenmaal bij opa en oma waren, was het prima. De gesprekken met Julian werden al meer éénrichtingsverkeer, waarbij hij tot in details kon vertellen over computerspellen die hij speelde en waarin weinig ruimte was voor mijn verhaal. Maar ondanks deze moeilijkheden blijft hij mijn lieve broertje, waar ik heel veel van houd.

Voor mijn ouders was het ook niet gemakkelijk. Van dichtbij heb ik hun strijd en moeite gezien. Het zoeken naar een goede aanpak, het omgaan met zijn boze buien en starheid. Het heeft veel van ze gevraagd. En nog dagelijks hebben ze zorgen om hem.

En nu, nu ga ik naar mijn werk bij Lentis. Als ik mijn cliënten zie, ouders en kinderen, dan zie ik eigenlijk allemaal Julians. Ieder met zijn eigen verhaal, maar één gemeenschappelijke deler: omgaan met autisme. Dan loop ik graag een stukje met hen op, en denk ik mee over de aanpak, zodat hun weg een stukje lichter wordt en ze weer verder kunnen gaan.