Bas Polman

Je moet jezelf presenteren, als je gaat zitten wachten gebeurt er niks

Tijdens het congres ‘Vermaatschappelijking van de zorg’ kwam ik Bas Polman tegen. Hij nam deel aan de paneldiscussie aan het slot van het congres. Hij viel me op, hij reageerde een paar keer heel ad rem en vertelde een mooi verhaal over het herstel van een van zijn cliënten.

Bas werkt vanuit Akkerhoven. Dit blijken een paar rijtjeshuizen te zijn op het Dennenoord terrein in Zuidlaren. Voor het huis zit een stevige man lekker een boterham te eten en ondertussen ook de vogels te voeren. De regenpijpen zijn verpakt met kleurige breisels. Boven in het huis met een ontmoeting- en kantoor functie tref ik Bas aan. We zoeken een schaduwrijk plekje op het grasveld achter het huis om te praten.


Door Anne Helmus

Men gaat proefwonen en Lentis staat in het eerste jaar garant voor de huur.

Lentis staat garant voor de huur

Bas maakt deel uit van het ambulante team Zuidlaren, onderdeel van ART Zuidlaren. De begeleiding vindt 24-7 plaats dus niet alleen binnen kantooruren. ‘Tamelijk uniek’, zegt Bas.

’Ongeveer negentig procent van de mensen die we begeleiden is psychosegevoelig en al lang onder de hoede van Lentis.

Een deel van de mensen woont hier op het terrein en anderen wonen op verschillende plekken hier in de gemeente Tynaarlo, waar Dennenoord ook weer een soort woonwijk van is. De bewoners die er aan toe zijn om hun vleugels uit te slaan krijgen een woning hier in de gemeente toegewezen. Men gaat proefwonen en Lentis staat in het eerste jaar garant voor de huur. Over het algemeen gaat dat goed en het is tot nu toe ook nog niet gebeurd dat iemand is teruggekomen. De meeste bewoners hebben een bewindvoerder die hun financiën regelt. In sommige gevallen lukt het ook om daar vanaf te komen. Degenen die uitvliegen blijven in de buurt wonen zodat ze vanuit Akkerhoven goed te begeleiden zijn. Met voldoende ondersteuning lukt het goed om een zelfstandig bestaan op te bouwen.’


‘Kijk dat is de mevrouw van de bibliotheek’

Bas geeft een voorbeeld waaruit blijkt hoe belangrijk het voor cliënten is om maatschappelijk actief te zijn. Een cliënte die langere tijd op het terrein van Zuidlaren had gewoond is vrijwilliger in de bibliotheek in het dorp. Ze loopt op straat en komt een van de kinderen, in gezelschap van haar ouders tegen. Het meisje ziet haar en zegt opgetogen tegen haar ouders: ‘Kijk dat is de mevrouw van de bibliotheek.’ Dit voorval vervulde deze cliënte met trots en hielp haar om minder belast te zijn met het stigma van ‘patiënt’.

Bas en zijn collega’s werken volgens de het model ART

Het model ART biedt een nieuw perspectief voor de langdurige ggz verblijfs­zorg. Een nieuwe professionele standaard voor langdurige herstel­gerichte zorg, waarbij wordt uitgaan van de behoeften, drijfveren en wensen van de cliënt in zijn dagelijks leven. Het gaat daarbij om gewone dagelijkse levensbehoeften zoals het hebben van een eigen woon­omgeving, werk, financiële zekerheid, vrienden, een relatie, etc. Het gewone weer mogelijk maken is dan ook de belangrijkste missie waar ART zich voor gesteld ziet.


Als hij niets wil dan was dat het doel

‘Het is een plezierige manier van werken. De rehabilitatiemethode uit de jaren 80 bleek vaak lastig te implementeren en te hanteren. Daarbij werd uitgegaan van wat de cliënt zelf wil. Als deze aan gaf niets te willen dan was dat vaak het doel, waardoor de cliënt stil bleef staan. Nu zijn we er op gericht om de mensen verantwoordelijkheden en rollen terug te geven. De broodmaaltijd werd bijvoorbeeld lange tijd centraal verzorgd. Nu beschikken de bewoners die hier in de huizen op het terrein wonen over een brood­budget. Ze zijn nu zelf verantwoordelijk voor de brood­maal­tijden. Hier op Akkerhoven 92 vinden allerlei activiteiten plaats. Bij­voor­beeld de kunstgroep. Het is een bloeiende en enthousiaste groep, georganiseerd en begeleid door één van de bewoners.’Trots laat Bas zich fotograferen voor een wand vol met kunst van deze groep.


Als je gaat zitten wachten gebeurt er niets

Net als alle medewerkers van Lentis moet ook Bas zijn activiteiten registreren. Hij heeft echter ook wat scharrelruimte, zoals hij het zelf noemt, in zijn aanstelling. Hij gebruikt deze tijd om te netwerken en contacten op te bouwen. ‘Je moet jezelf presenteren. Als je gaat zitten wachten gebeurt er niets. Ik ben bijvoorbeeld actief met andere partijen samen in de bibliotheek om daar een soort sociale VVV op te zetten. Ook het sociaal team van de gemeente heeft daar zitting. Men kan cliënten naar mij verwijzen. Over en weer kunnen we regelmatig iets voor elkaar betekenen. In de bibliotheek is ook een hoek ingericht met producten die hier op Dennenoord bij Arbeid en Re-integratie worden gemaakt.’


Het is al vaak mis gegaan

Contact met de familie is ook superbelangrijk volgens Bas. ‘Met enige regelmaat organiseren we een familiedag of familiebarbecue. Die worden meestal goed bezocht. We betrekken de familie nauw bij het beleid dat we voeren. Soms staat de familie zeer afwijzend tegenover het voornemen om iemand proef te laten wonen. Ze zien het al op voorhand mis gaan. Niet gek dat ze zo redeneren want ze hebben het in het verleden al vaak mis zien gaan. Het is belangrijk om de signalen van de familie serieus te nemen. Meestal komen we er dan samen wel uit en kan het proefwonen met steun van alle partijen plaatsvinden.’