Klaas Houwen
Poëzie
Verpleging Vaak vroeg ik me verbijsterd af waar ben ik nu verzeild geraakt is psychiatrische hulp een straf wat moet ik met die onverlaten Verplegers je kunt ze soms wel killen waar moet dit heen de tijd zal het leren geen idee van wat zij willen regels vrijelijk interpreteren Maar de deur gaat open Kijk daar komt Sanne binnenlopen en alle zorgen verdwijnen t is of het grauw is weg gekropen en de zon weer is gaan schijnen Als zij neerzit in stille schik zich nestelt in haar aureool verwarmt me met haar weeë blik de parel aan de hemelpool Zie haar geniet van haar schoonheid en van elk woord dat ze zegt maak dit moment een eeuwigheid want straks is ze weer weg