Hoe is het op het Hamrikheem?
Door Anne Helmus
Voor de bewoners van het Hamrikheem, gelegen in de Korrewegwijk te Groningen is het een saaie tijd. Een terrasje pikken is er niet bij. Even naar de Plusmarkt is een van de uitjes die nog mogelijk is. Medewerker Aafke van Dijk vertelt, dat de activiteitenafdeling genaamd De Heemstek, rekening moet houden met de coronamaatregelen. In de praktijk betekent het dat er minder mensen gelijktijdig kunnen komen. Om de andere bewoners ook in de gelegenheid te stellen een bezoek te brengen aan de activiteitenafdeling kunnen de bewoners ook maar een beperkte tijd komen. Ook is het niet mogelijk om de vaste klanten, die op zichzelf wonen, te ontvangen in deze periode. Pasen en kerst zijn ook altijd feesten, waar ze op de afdeling aandacht aan besteden, samen met de familie van de bewoners. Dat staat nu ook op een laag pitje.
Een van de mensen die het leven in het Hamrikheem toch wat aangenamer maakt is Abdi Hirabe. Ik sprak hem een tijd geleden, toen ik een portret van hem maakte, wat verscheen in het boekje “Vrijwilligers in beeld”, een uitgave van Dignis. Van een medewerker hoorde ik dat hij er nog steeds werkt. Indertijd schreef ik het volgende over hem:
‘Abdi is een harde werker en is er altijd. Hij is heel vrolijk en af en toe een beetje gek, maar dat past hier wel. Hij doet alles voor de mensen en iedereen mag hem dan ook graag‘, vertelt een medewerker van het restaurant van het Hamrikheem. Abdi komt uit Mogadishu, de hoofdstad van Somalië. Hij is in het land van herkomst opgeleid als verpleegkundige maar kan om allerlei redenen hier niet in dat beroep aan de slag. Hij werkt in het restaurant van het Hamrikheem in het kader van een participatiebaan. Hij heeft ook in Engeland gewoond, maar leeft al weer enige tijd in Nederland. In coronatijd zijn de regels anders Het Hamrikheem is een woonvorm voor mensen met een langdurige psychiatrische beperking. Het betreft hier ouderen die wel enige structuur behoeven. Dat is ook te merken aan de gang van zaken in het restaurant waar Abdi werkt. De bewoners maken eerst op een voorgedrukt formulier een keus uit het menu van die dag. De kok schept vervolgens op en Abdi brengt de maaltijd naar de tafel van de bewoner. Mensen hebben een vaste plek en beurtelings is er een tafel als eerste aan de beurt om bediend te worden. Niet schreeuwen- alles gebeurt stap voor stap. Iedereen blijft aan tafel zitten tot ook de laatste bewoner zijn toetje op heeft. Deze regels zijn nodig om de maaltijden rustig te laten verlopen. Abdi kan goed in dit systeem werken. Abdi: ‘Eerst zeiden ze ober tegen mij. Nu is het Abdi, als ze me aanspreken. Ik heb hier veel plezier met de mensen en ze houden ook van mij!’ In coronatijd zijn de regels duidelijk anders. Omdat er beperkt ruimte is in het restaurant wordt er in etappes en in kleine groepen gegeten. En beurtelings eten de bewoners op hun eigen kamer. Niet gezellig.
Henny Dikkens doet mee aan de raamexpositie. In de wijk De Hoogte en de Korrewegwijk heeft men een raamexpositie georganiseerd genaamd Korrezon. Veel bewoners uit de wijk, die kunstzinnig bezig zijn, nemen hieraan deel en stallen hun werk voor het raam uit. Op het moment dat ik langs het Hamrikheem loop, zit Henny toevallig buiten te roken voor het raam waarachter haar schilderijen hangen. Henny vertelt dat ze op haar veertiende begon met het maken van potloodtekeningen. ‘Ik heb een jaar op de kunstacademie gezeten. Toen ben ik ziek geworden en werd ik opgenomen op Dennenoord in Zuidlaren. Daar ben ik begonnen om met acrylverf te schilderen. Sinds ik hier woon, alweer vijf jaar, werk ik veel in de activiteitenruimte. Ik voel me beter als ik creatief bezig ben en kan daardoor mijn hoofd leeg maken. Schilderen is in deze tijd een leuke afleiding omdat veel andere dingen niet kunnen.
Ik voel me beter als ik creatief bezig ben