Kloppend hart
‘Mijn hart klopt nog wel, maar ik leef al lang niet meer.’ De woorden van een adolescente patiënt van me, die kampt met paniekaanvallen en suïcidale gedachten. Haar studie is gestopt en haar relatie is uitgegaan. Erna zie ik een autistisch jongetje, die door de onduidelijke wereld zijn haren uit zijn hoofd heeft getrokken en zijn vingers kapot slaat tussen de kast lades. En zo gaat mijn poli nog even door. Het elastiek raakt bij steeds meer mensen uitgerekt en het zal nog jaren duren voordat het bij sommigen weer terug is geveerd, onherstelbare scheuren achterlatend. Zelf zal ik het onwaardige afscheid van twee tantes nooit meer vergeten, waarbij ik tot tweemaal toe achter een klein beeldscherm mijn vader een kist heb moeten zien wegdragen. Zonder dat ik hem na afloop een knuffel heb kunnen geven. Ik hou me aan de regels, ben één met mijn mondkapje en haal veelvuldig afhaalmaaltijden om restaurants te laten bestaan. Het maakt me vertwijfeld. Ik weet ook niet hoe het moet, ik wil ook niet dat mijn oma alleen en benauwd sterft in haar verpleegtehuis. Ik weet alleen dat er aandacht moet zijn voor álle harten die nu kloppen. Zodat er ook zoveel mogelijk harten zullen blijven kloppen. Nicole Dijk, arts Psychiatrie, Groningen 14-3-2021
Deze ingezonden brief van collega Nicole Dijk van ATN Jonx
verscheen eerder in het Dagblad van het Noorden.