Je maakt een wandelingetje over het terrein. Even een frisse neus in de pauze, een rondje hertenkamp, alleen of samen met een van onze bewoners. Je staart in de verte, verzonken in gedachten. Er moet nog van alles gebeuren vandaag maar nu, nu hoeft er even niets – druk je jezelf op het hart. Een waterig zonnetje breekt door de wolken, en op dat moment licht er iets op. In je ooghoek valt iets uit de toon, letterlijk. In de grijsgroene kleurenbrij springt iets kleins en kleurrijks in het zicht. Je vertraagt je pas. Twijfelend of je je wandelingetje zal onderbreken, je pauze is immers altijd zo voorbij. ‘Wat ligt dáár nou?’ Op speurtocht Sinds half januari kunnen bewoners en medewerkers op onofficiële speurtocht gaan. Zowel op het Dennenoordterrein als bij afdelingen in Groningen en in de provincie zijn mensen creatief bezig geweest, en die creativiteit werkt aanstekelijk. Her en der zijn kleine of grotere gekleurde stenen te vinden met een blije, hoopvolle boodschap. Initiatiefnemer Marga Fennema, teamsecretaresse van de Dienst Geestelijke Verzorging, kwam met het idee en stak haar collega’s aan. Van het een kwam het ander, en voor ze het wisten was er een heuse actie op touw gezet, zogenaamde: ‘Hoopsteentjes.’ Geestelijk verzorgers werd de stift in de hand gedrukt, maar ze kregen al snel bijval van de bewoners van Dennenoord. Op verschillende afdelingen gingen mensen aan de slag met het schilderen van de hoopsteentjes. Dat deden ze aan de hand van een weekthema, of ze gebruikten hun eigen fantasie. Eigenlijk is er geen goed of fout wanneer het om hoopsteentjes gaat. Zolang je maar iets maakt dat een willekeurige voorbijganger een beetje op kan beuren in deze gekke tijden. Hoopsteentjes Afgelopen najaar vouwden geestelijk verzorgers voor alle bewoners kraanvogels om mensen een hart onder de riem te steken, en nu zijn er weer de hoopsteentjes. Marga Fennema is daarbij een beetje de creatieve spilfiguur. Met haar bedrijfje de Parelvink geeft ze mensen cursussen en workshops, waaronder het beschilderen van steentjes. Ze vertelt hoe het idee op Dennenoord terecht kwam: ‘Ik ben ermee in aanraking gekomen omdat het in Schoonoord, waar ik woon, helemaal een hype is. Schoonoord noemt zichzelf tegenwoordig zelfs ‘Stoneoord’. Het is een heel klein dorp, maar ik geloof dat er wel 600 mensen lid zijn van de Facebook-groep. Daar zijn het wel vooral kinderen die het doen. Er zijn wel een paar mensen in Schoonoord die ontzettend mooie dingen maken.’ Sommige stenen zijn zo mooi dat ze verzamelitems geworden zijn (‘We hebben een échte ‘Floor Vos’ gevonden’), herkenbaar aan de initialen op de achterkant. ‘En toen dacht ik aan een paar jaar geleden, toen we als kerstcadeautje na de kerstnachtdienst beschilderde steentjes met woorden als hoop en vrede, met een vredesduif maakten. Bewoners vonden dat heel leuk, en vroegen later nog vaak of we nog stenen over hadden. Ik woon natuurlijk ook in Drenthe, dichtbij de Hunebedden. Stenen hebben gewoon wat. Dus ik dacht, dan moeten we op Dennenoord ook maar eens met ‘happy stones’ aan de slag. ‘Happy’ is alleen een woord dat ook wat verkeerd kan klinken voor mensen die niet lekker in hun vel zitten, dus toen werden het ‘hoopsteentjes’.’ Marga vertelt hoe het idee uitgroeide tot een project waar ook bewoners en medewerkers letterlijk hun steentje aan bijdragen: ‘Eerst dachten we als team; we gaan eerst zelf hoopsteentjes maken en verstoppen. Toen kwamen we erachter hoe groot het terrein is, en dat het toch ook wel heel leuk zou zijn als meer mensen mee zouden doen. Zo groeide het steeds meer uit tot een project. Je kan het ook zo moeilijk of makkelijk maken als je zelf wilt. Je kunt gewoon een kiezeltje pakken en met een watervaste stift een klein tekeningetje maken, even afspuiten met lak en je bent zo klaar! Je kunt ook zo’n steen eerst helemaal verven, en echt een hele mooie gedetailleerde tekening erop maken.’ Daar zijn dus ook risico’s aan verbonden: ‘Als je echt hele mooie maakt – zoals een ‘Floor Vos’ – zullen die waarschijnlijk gehouden worden, en dan gaan ze niet verder zwerven. Dat zwerven is natuurlijk ook wel erg leuk.’ Fennema heeft de artistieke lat daarom inmiddels maar iets lager gelegd.