Toen ik Piet zijn naam googelde zag ik dat hij al heel vaak is geïnterviewd. In de aanloop van het verschijnen van zijn boek ‘Hé jongen daar ben je weer. Over-leven met angsten’, wil iedereen hem spreken. ‘Je wilt niet weten wat je overkomt.’ Superveel zin om door mij geïnterviewd te worden heeft hij dan ook niet. Al is daar gedurende het gesprek weinig van te merken. Geen hartproblemen Piet: ‘Volgens mijn huisarts hebben anderhalf miljoen mensen in Nederland last van angsten. Het is een unheimisch gevoel en absoluut niet fijn, wat zo maar de kop op kan steken. Als ik bijvoorbeeld tijdens mijn werk een huldiging van de spelers van FC Groningen moest doen heb ik nergens last van. Ik voel hooguit een gezonde spanning. Ook als ik in de drukke Herestraat moest zijn voor het opnemen van mijn programma bleef de angst weg.’ ‘Eind jaren 70, begin jaren 80 openbaart het verschijnsel zich bij mij voor het eerst. Angst en paniek. Denken dat ik doodga. Verkeerd ademen. Toentertijd was het euvel nog vrijwel onbekend. Hyperventilatie? Nooit van gehoord.’ In zijn nadagen als deejay kreeg hij er voor het eerst mee te maken. Op een nacht in discotheek Cachet in de Herestraat in Groningen. En het bleef daarna terugkomen. Zijn huisarts stelde hem gerust. Niks hartproblemen. Een psycholoog was volgens de dokter de beste oplossing. ‘Het komt nu eenmaal veel voor bij creatieve, gevoelige mensen.’ Piets eerste therapeut vertrouwt hem toe dat hij er nooit helemaal vanaf zal komen. Helaas heeft hij gelijk gekregen.’ Niet toegeven ‘Er kunnen ook nieuwe angsten bijkomen. Daar moet je als het even kan niet aan toegeven. Bijvoorbeeld: een keertje reed ik ter hoogte van de afslag Westerbroek. Ik had een heel sterke neiging om die afslag te nemen en zo de vierbaansweg te vermijden. Ik moest mezelf dwingen om de afslag niet te nemen door rechtdoor te sturen. Als je aan dit soort dingen toe gaat geven is het einde zoek en komt van het een het ander.’

Een overwinning ‘Om mezelf gerust te stellen had ik altijd een mapje bij me met daarin twee pilletjes Oxazepam. Voor het geval dat ik ze nodig zou hebben. Ik gebruikte ze nooit. Op een dag ging ik die pilletjes eens bekijken en bleken ze al vier jaar over de datum van de houdbaarheid te zijn. Ik heb ze maar weggegooid. Dat voelde wel als een overwinning. Zoiets heb ik nu wel met een flesje water. Als ik op pad ben met de auto moet ik een flesje naast me hebben liggen. Zo niet dan koop ik er eentje bij het eerste pompstation dat ik tegenkom. Vervolgens ligt dat flesje gedurende de reis onaangebroken naast me. Het strijkijzer Een vriend van Piet vertelde hem eens dat hij op weg naar zijn vakantieadres ter hoogte van Drachten weer terugkeerde naar zijn huis omdat hij dacht dat hij het strijkijzer aan had laten staan. Ook hoorde ik een keer een ander verhaal, ook over een strijkijzer. Een vrouw komt bij de psychiater, ze hangt haar jas op en blijkt een grote doos bij zich te hebben. De psychiater vraagt: Wat zit er toch in die grote doos? De vrouw zegt: In deze doos zit mijn strijkijzer. Ik heb hem voor de zekerheid maar meegenomen, dan weet ik tenminste dat ik hem thuis niet aan heb laten staan.’